Бервакыт, ашыйсым килде,
Аш бүлмәсенә киттем.
Анда яңа суткычны
Ватык килештә күрдем.
Ә янында минем балам,
Аны кыйнап утыра.
Мине күргәч, урыннынан
Үзенне рәтләп, тора.
“Нишлисең?!” – диеп, сорадым
“Суыткычны җимерәм!
Чөнки кичә аннан ике
Прәннек югалып киткән!”
“Рәхмәт, улым, ни диярмен,
Хәзер без ике айда
Синең аркасында мәҗбүр
Һава ашап йотарга”
Фикерләр (0)
Subscribe
Фикер алышуга аңлатма өстәр өчен,
шәхси биткә керегез